با تبریک و آرزوی موفقیت برای مارتین فریمن در زاد روزش

مارتین جان کریستوفر فریمن

متولد 8 سپتامبر 1971

الدرشات، همپشیر، انگلیس

تحصیلات: دانشگاه مرکزی سخن و نمایش

سال های فعالیت: 1997 تا کنون

قد : 1.69 متر

شریک زندگی: آماندا ابینگتون

جوایز: بفتا - بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای شرلوک (2011)

امی-بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای شرلوک (2014)

مارتین جان کریستفر فریمن متولد 8 سپتامبر 1971 (17 شهریور 1350) بازیگر انگلیسی است. او برای ایفای نقش های تیم کنتربری در سریال The Office، دکتر جان واتسون در سریال شرلوک و بیلبو بگینز در فیلم های سه قسمتی هابیت ساخته ی  پیتر جکسون  مشهور است.

نقش های دیگر او عبارتند از Love Actually, The Hitchhiker’s Guide to Galaxy, Nativity !  و تمام فیلم های سری سه گانه ی Three Flavours Cornetto.

دوران کودکی و نوجوانی

مارتین فریمن، متولد شهر الدرشات همپشیر، جوان ترین فرزند  در میان پنج فرزند  خانواده اش است. والدینش فیلومنا (نوریس) و جفری فریمن، افسر نیروی دریایی، در دوران کودکی فریمن از هم جدا شدند و وقتی فریمن ده ساله بود، جفری در اثر حمله قلبی از دنیا رفت. فریمن در خانواده ی کاتولیک پروش یافته و در مدرسه ی "سالسیان" شهر چرتسلی در ساری درس خوانده است. با وجود مذهبی نبودن خانواده اش، مذهب تاثیر قابل توجهی بر او گذاشته است. در کودکی، فریمن از آسم رنج می برده و به خاطر عدم تعادل مجبور به انجام عمل جراحی روی استخوان رانش شده است. قبل از اینکه برای ادامه ی تحصیل در رشته ی مطلاعات رسانه ای به کالج بروکسلند برود، در مدرسه ی کاردانی کاتولیک مشغول به تحصیل بوده است.

زندگی حرفه ای

فریمن در سن پانزده سالگی به گروه تئاتر جوانان پیوست اما تا هفده سالگی اعتماد به نفس لازم برای انتخاب شغل بازیگری را کسب نکرده بود. او به دانشگاهCentral School of Speech and Drama (دانشگاه مرکزی فن سخن و نمایش)  رفت. فریمن حداقل در 18 برنامه ی تلویزیونی، 14 نمایش تئاتر و تعدادی تولیدات رادیویی ایفای نقش کرده است. تیم کنتربری در سریال The Office  یکی از نقش های قابل توجه اوست. او همچنین در سریال کمدی موضوعی Hardware  ( سخت افزار) بازی کرده است. فریمن در فیلم های سینمایی مختلفی از جمله Ali G Indahouse (2002) ، Love, Actually  (2003) نیز ظاهر شده است. با بازی در نقش لرد شفتبری در برنامه ی تاریخی ساخت بی بی سی با نام "چارلز دوم: شور و قدرت" در سال 2003، فریمن به نقش های جدی تر روی آورد. او همچنین نقش کوچکی در قسمت اول سری دوم سریال "زندگی" ایفا کرده است. علاوه بر این فریمن در سری تلویزیونی بی بی سی به نام "خانواده ی رابینسون"  و "کتاب های سیاه" بازی کرده است. او در فیلم "همه با هم" تولید سال 2007 با نویسندگی و کارگردانی گَوین کلکستون حضور دارد. همچنین در کنار راجر لوید پک، جیمی هوگارث و کریستوفر ملوز در نمایش "آخرین خنده" اثر بیل کنرایت ظاهر شد.

فریمن نقش دکتر جان واتسون در سریال شرلوک (اقتباس مدرن بی بی سی از داستان های پلیسی شرلوک هلمز) را  بازی می کند. اولین قسمت این سریال "پرونده ی صورتی" با استقبال منتقد ها در 25 جولای 2010 ( 3 مرداد 1389) پخش شد. فریمن برای ایفای این نقش جایزه ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را در سال 2011 از آن خود کرد و نامزد دریافت جایزه ی امی برای بهترین بازیگر مکمل مرد در یک سریال یا فیلم تلویزیونی شد.

فریمن نقش بیلبو بگینز، شخصیت اصلی سری سه گانه ی هابیت با کارگردانی پیتر جکسون را بر عهده دارد. قسمت اول این سری با نام سفر غیرمنتظره برای فریمن جایزه ی بهترین قهرمان جوایز سینمایی ام تی وی سال 2013 و بهترین بازیگر در هجدهمین دوره ی جوایز امپایر را به ارمغان آورد.

او همچنین تمام سری سه گانه ی سایمون پگ و ادگار رایت با نام "Three Flavours Cornetto" نقش آفرینی کرده است. او در قسمت نهایی این سری با اسم "پایان دنیا"  (که سال 2013 روی صحنه می رود) یکی از نقش های اصلی را بر عهده دارد.

فریمن در سال 2014  علاوه بر فصل سوم سریال شرلوک، در سریال فارگو در تلویزیون آمریکا ظاهر شد. این سریال برگرفته از فیلم برادران کوئن با همین نام است. فریمن نقش فروشنده ای را بازی می کند که با تازه وارد خطرناکی (با بازی بیلی باب تورنتن) آشنا می شود. فریمن به خاطر ایفای این نقش،  نامزد دریافت جایزه ی امی برای بازیگر نقش اصلی شد. و او در همین سال موفق به دریافت جایزه ی امی برای بازی در نقش جان واتسون در سریال شرلوک شد. فریمن در تابستان 2014 در نقش ریچارد سوم در تئاتر ترافالگار لندن به روی صحنه رفت. 

زندگی شخصی

فریمن با شریک زندگی اش آماندا ابینگتون در حین فیلم برداری "فقط مردان" تولید کانال 4 انگلیس در سال 2000 آشنا شده است و آنها هم اکنون در شهر هرتفوردشیر سکونت دارند. این زوج یک فرزند دختر و یک فرزند پسر دارند و تا کنون در کنار هم در تولیداتی از جمله Swinging with the Finkels, The Debt, The Robinsons و فیلم "همه با هم" ظاهر شده اند.

فریمن با شرکت در برنامه ی "فکر می کنی کی هستی؟" که 19 اوت 2009 پخش شد، متوجه شد که پدربزرگش (لنورد فریمن) که کمی قبل از نبرد دونکرک در اوایل جنگ جهانی دوم کشته شده، پزشک دوران جنگ بوده است. پدر لنورد با نام ریچارد، نابینا به دنیا آمده و حرفه اش کوک کننده و نوازنده پیانو در کلیسا ی سنت اندروز در شهر وست تارینگ و بعدتر معلم موسیقی در شهر کینگستون بوده است.

فریمن که طرفدار پر و پا قرص موسیقی موتاون است در اکتبر 2009 با اسموکی رابینسون برای قسمتی از برنامه ی "The Culture Show" مصاحبه کرد. فریمن گیاه خوار است. با اینکه با آیین کاتولیک برزگ شده است ، با عقاید مذهبی به گفته ی خود تنش دارد " رابطه ی من با ایمانم هیچ وقت آسان نبوده است. من و خدا همیشه این طور بوده ایم"

منبع: ویکیپدیا انگلیسی مارتین فریمن 

منبع عکس ها: تامبلر

ترجمه از بیکر استریت 

با تبریک و آرزوی موفقیت برای مارتین فریمن در زاد روزش

مارتین جان کریستوفر فریمن

متولد 8 سپتامبر 1971

الدرشات، همپشیر، انگلیس

تحصیلات: دانشگاه مرکزی سخن و نمایش

سال های فعالیت: 1997 تا کنون

قد : 1.69 متر

شریک زندگی: آماندا ابینگتون

جوایز: بفتا - بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای شرلوک (2011)

امی-بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای شرلوک (2014)

مارتین جان کریستفر فریمن متولد 8 سپتامبر 1971 (17 شهریور 1350) بازیگر انگلیسی است. او برای ایفای نقش های تیم کنتربری در سریال The Office، دکتر جان واتسون در سریال شرلوک و بیلبو بگینز در فیلم های سه قسمتی هابیت ساخته ی  پیتر جکسون  مشهور است.

نقش های دیگر او عبارتند از Love Actually, The Hitchhiker’s Guide to Galaxy, Nativity !  و تمام فیلم های سری سه گانه ی Three Flavours Cornetto.

دوران کودکی و نوجوانی

مارتین فریمن، متولد شهر الدرشات همپشیر، جوان ترین فرزند  در میان پنج فرزند  خانواده اش است. والدینش فیلومنا (نوریس) و جفری فریمن، افسر نیروی دریایی، در دوران کودکی فریمن از هم جدا شدند و وقتی فریمن ده ساله بود، جفری در اثر حمله قلبی از دنیا رفت. فریمن در خانواده ی کاتولیک پروش یافته و در مدرسه ی "سالسیان" شهر چرتسلی در ساری درس خوانده است. با وجود مذهبی نبودن خانواده اش، مذهب تاثیر قابل توجهی بر او گذاشته است. در کودکی، فریمن از آسم رنج می برده و به خاطر عدم تعادل مجبور به انجام عمل جراحی روی استخوان رانش شده است. قبل از اینکه برای ادامه ی تحصیل در رشته ی مطلاعات رسانه ای به کالج بروکسلند برود، در مدرسه ی کاردانی کاتولیک مشغول به تحصیل بوده است.

زندگی حرفه ای

فریمن در سن پانزده سالگی به گروه تئاتر جوانان پیوست اما تا هفده سالگی اعتماد به نفس لازم برای انتخاب شغل بازیگری را کسب نکرده بود. او به دانشگاهCentral School of Speech and Drama (دانشگاه مرکزی فن سخن و نمایش)  رفت. فریمن حداقل در 18 برنامه ی تلویزیونی، 14 نمایش تئاتر و تعدادی تولیدات رادیویی ایفای نقش کرده است. تیم کنتربری در سریال The Office  یکی از نقش های قابل توجه اوست. او همچنین در سریال کمدی موضوعی Hardware  ( سخت افزار) بازی کرده است. فریمن در فیلم های سینمایی مختلفی از جمله Ali G Indahouse (2002) ، Love, Actually  (2003) نیز ظاهر شده است. با بازی در نقش لرد شفتبری در برنامه ی تاریخی ساخت بی بی سی با نام "چارلز دوم: شور و قدرت" در سال 2003، فریمن به نقش های جدی تر روی آورد. او همچنین نقش کوچکی در قسمت اول سری دوم سریال "زندگی" ایفا کرده است. علاوه بر این فریمن در سری تلویزیونی بی بی سی به نام "خانواده ی رابینسون"  و "کتاب های سیاه" بازی کرده است. او در فیلم "همه با هم" تولید سال 2007 با نویسندگی و کارگردانی گَوین کلکستون حضور دارد. همچنین در کنار راجر لوید پک، جیمی هوگارث و کریستوفر ملوز در نمایش "آخرین خنده" اثر بیل کنرایت ظاهر شد.

فریمن نقش دکتر جان واتسون در سریال شرلوک (اقتباس مدرن بی بی سی از داستان های پلیسی شرلوک هلمز) را  بازی می کند. اولین قسمت این سریال "پرونده ی صورتی" با استقبال منتقد ها در 25 جولای 2010 ( 3 مرداد 1389) پخش شد. فریمن برای ایفای این نقش جایزه ی بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را در سال 2011 از آن خود کرد و نامزد دریافت جایزه ی امی برای بهترین بازیگر مکمل مرد در یک سریال یا فیلم تلویزیونی شد.

فریمن نقش بیلبو بگینز، شخصیت اصلی سری سه گانه ی هابیت با کارگردانی پیتر جکسون را بر عهده دارد. قسمت اول این سری با نام سفر غیرمنتظره برای فریمن جایزه ی بهترین قهرمان جوایز سینمایی ام تی وی سال 2013 و بهترین بازیگر در هجدهمین دوره ی جوایز امپایر را به ارمغان آورد.

او همچنین تمام سری سه گانه ی سایمون پگ و ادگار رایت با نام "Three Flavours Cornetto" نقش آفرینی کرده است. او در قسمت نهایی این سری با اسم "پایان دنیا"  (که سال 2013 روی صحنه می رود) یکی از نقش های اصلی را بر عهده دارد.

فریمن در سال 2014  علاوه بر فصل سوم سریال شرلوک، در سریال فارگو در تلویزیون آمریکا ظاهر شد. این سریال برگرفته از فیلم برادران کوئن با همین نام است. فریمن نقش فروشنده ای را بازی می کند که با تازه وارد خطرناکی (با بازی بیلی باب تورنتن) آشنا می شود. فریمن به خاطر ایفای این نقش،  نامزد دریافت جایزه ی امی برای بازیگر نقش اصلی شد. و او در همین سال موفق به دریافت جایزه ی امی برای بازی در نقش جان واتسون در سریال شرلوک شد. فریمن در تابستان 2014 در نقش ریچارد سوم در تئاتر ترافالگار لندن به روی صحنه رفت. 

زندگی شخصی

فریمن با شریک زندگی اش آماندا ابینگتون در حین فیلم برداری "فقط مردان" تولید کانال 4 انگلیس در سال 2000 آشنا شده است و آنها هم اکنون در شهر هرتفوردشیر سکونت دارند. این زوج یک فرزند دختر و یک فرزند پسر دارند و تا کنون در کنار هم در تولیداتی از جمله Swinging with the Finkels, The Debt, The Robinsons و فیلم "همه با هم" ظاهر شده اند.

فریمن با شرکت در برنامه ی "فکر می کنی کی هستی؟" که 19 اوت 2009 پخش شد، متوجه شد که پدربزرگش (لنورد فریمن) که کمی قبل از نبرد دونکرک در اوایل جنگ جهانی دوم کشته شده، پزشک دوران جنگ بوده است. پدر لنورد با نام ریچارد، نابینا به دنیا آمده و حرفه اش کوک کننده و نوازنده پیانو در کلیسا ی سنت اندروز در شهر وست تارینگ و بعدتر معلم موسیقی در شهر کینگستون بوده است.

فریمن که طرفدار پر و پا قرص موسیقی موتاون است در اکتبر 2009 با اسموکی رابینسون برای قسمتی از برنامه ی "The Culture Show" مصاحبه کرد. فریمن گیاه خوار است. با اینکه با آیین کاتولیک برزگ شده است ، با عقاید مذهبی به گفته ی خود تنش دارد " رابطه ی من با ایمانم هیچ وقت آسان نبوده است. من و خدا همیشه این طور بوده ایم"

منبع: ویکیپدیا انگلیسی مارتین فریمن 

منبع عکس ها: تامبلر

ترجمه از بیکر استریت 

عروس نفرت انگیز در جوایز امی امسال جایزه ی بهترین فیلم/سریال تلویزیونی را از آن خود کرد. برای دریافت جایزه استیون موفات به همراه سو ورچو، آماندا ابینگتون و ربکا ایتون به روی صحنه رفتند. تبریک به تیم شرلوک برای دریافت این جایزه و به امید موفقیت های بیشتر!

همه رمان‌هایی که در ژانر نوآر یا «سیاه» نوشته می‌شوند، یک وجه مشترک دارند: به قول ونسان کولونا، قدرت آنها در بررسی بی‌رحمی، نشان‌دادن نهایت خشونت و منشاء شرّ است و به‌گفته اوتو پنزلر، ادبیاتِ سیاه روایتی از دنیای ظالم و تاریک انسا‌ن‌هایی‌ست که بدون رستگاری در منجلاب گناه غوطه‌ورند؛ دنیایی که نجابت در آن کمیاب و بدون پاداش است.
سپتامبر 1945، در کشور فرانسه، ویراستار و مترجمی به نام مارسل دوهامل، در انتشارات گالیمار، کلکسیونی از داستان‌های پلیسی آمریکایی و خارجی، بنیان گذاشت. سه سال بعد، ژاک پره‌ور این سری از کتب را «مجموعه سیاه» نامید. مارسل دوهامل در یادداشتی برای مخاطبان نوشت: «جهت اطلاع خوانندگان، مجموعه سیاه داستان‌های متفاوتی دارند. از معماهای شرلوک هولمز خبری نیست. گاهی، پلیس‌هایی که جنایتکاران را تعقیب می‌کنند، خودشان نیز فاسد هستند. در برخی، کارآگاه‌های دوست‌داشتنی معما را حل نمی‌کنند. گاهی اصلاً معمایی نیست که حل بشود. یا اینکه کارآگاهی در طول داستان نمی‌بینید. اما این داستان‌ها ماجرا، هیجان و خشونت دارند.»  
برای فهمی کلان از رمان سیاه باید کمی به عقب بازگشت. شروع نگارش رمان‌های جنایی در اواسط قرن نوزدهم، با محتوایی ماجرامحور، به داستان‌های پلیسی و کارآگاهی اوایل قرن بیستم رسید و عصر طلایی رمان‌های کلاسیک پلیسی آغاز شد. نویسندگانی مانند آرتور کانن دویل، آگاتا کریستی و دوروتی سایرز، گوی سبقت را از رقیبان ربودند و ستاره خوانندگان این ژانر محبوب شدند. اما از اواسط قرن، دو نویسنده با معرفی کارآگاهانی جدید، انقلابی در داستان‌های پلیسی به وجود آوردند. ریموند چندلر و دشیل همت، هویت کارآگاهان را تغییر داده و ژانری به نام «هاردبویل» به جامعه ادبی معرفی کردند. در متن رمان‌های نوین، دیگر از حال‌وهوای اشرافی‌گری و نظام بورژوازی در جامعه خبری نبود؛ مردانی بارانی‌پوش و خشن، جای کارآگاهان شیک‌پوش و منظم و پیپ‌به‌دست را گرفتند؛ ماجرای داستان‌ها از داخل خانواده‌های ثروتمند به کف خیابان‌های کثیف کشیده شد؛ کارآگاهان دیگر حاشیه امنیت نداشتند. آنها گاهی تا دم مرگ کتک می‌خوردند و در هر داستان یک یا چند نفر را می‌کشتند.
مردان خشن برای حل معما، به‌جای استفاده از سلول‌های خاکستری، از مشت و اسلحه بهره می‌بردند. زنان داستان بسیار اغواگر و مرگبار بوده و در نقش ضد‌قهرمان می‌توانستند جای کاراکتر اصلی را نیز بگیرند. نویسندگان آمریکایی مانند جیمز مک‌کین، دوروتی هاگز، جیمز هادلی چیس، جیمز تامسون، دیوید گودیس، چارلز ویلیامز و المور لئونارد، یکی بعد از دیگری این گونه ادبی را دنبال کردند و بالاخره ژانر نوآر را آفریدند.
قاتلی که سال‌های‌سال خودش را در رمان‌های کلاسیک پنهان کرده بود و کارآگاه می‌بایستی با صدها ترفند و تفکر، چهره او را برملا می‌کرد، هم‌اینک، در یک ژانر سیاه، خودش را آشکارا در معرض دید می‌گذاشت و با قهرمان و ضدقهرمان مبارزه می‌کرد. کار به جایی رسید که حتی قیافه حق‌به‌جانب می‌گرفت و تا آخر داستان خواننده را با خود همراه می‌کرد. مرز بین خوبی و بدی به حداقل خود رسیده بود.
با پایان جنگ جهانی دوم، سردمداران ایالات متحده کوشیدند تا این کشور را از حالت روستایی خارج کرده و به‌سوی دنیای مدرن سوق بدهند. ادبیات سیاه از میانِ گذر جامعه سنتی به‌سوی مدرنیته سر برآورد و رشد کرد. رمان‌های سیاه، تابشی بودند از توسعه جامعه شهری، خیزش اقلیت‌ها، اختلاف طبقاتی شدید و از همه مهم‌تر، باندهای جنایتکاری که در بحبوحه بحران اقتصادی، فعالیت‌های زیرزمینی و روزمینی داشتند و بر آتش تنش‌های اجتماعی دامن می‌زدند.
از طرف دیگر، رمان‌های سیاه دستمایه فیلمسازان هالیوودی قرار گرفته و به‌تبع آن با استقبال فراوان بینندگان روبه‌رو شدند. یک منتقد سینمایی فرانسوی به نام نینو فرانک، با توجه به مجموعه سیاه ژاک پره‌ور، این محصول را فیلم سیاه خواند. گناهکاران با چانه‌هایی بالا، بر صفحات کتاب و پرده‌های سینما حکومت می‌کردند. البته به غیر از کارگردان‌های آمریکایی باید به چند فیلمساز آلمانی مهاجر؛ فریتز لانگ، اتوپره مینجر یا «رابرت سیودماک نیز اشاره کرد که از همان ابتدا، به ساخت فیلم‌های سیاه روی آوردند.
ژانر سیاه نزدیک به سی سال از جانب منتقدان ادبی زرد و عامه‌پسند نامیده شد و بیشتر نویسندگان نوآر در مجلاتی از همین قبیل مانند «بلک ماسک» یا «اسمارت ست» قلم می‌زدند یا تبلیغ می‌شدند، تا اینکه بالاخره در دهه هفتاد، این‌ گونه ادبی، اعتبار خود را به چنگ آورد. سال 1969، تعداد انگشت‌شماری از خبرنگاران روزنامه «نیویورک‌تایمز» تصمیم به توطئه گرفتند و برای اولین‌بار یکی از ستون‌های ادبی صفحه اول را به نقد آثار یک پلیسی‌نویس کالیفرنیایی اختصاص دادند. عکس و نقد کتاب‌های راس مک‌دونالد با کارآگاه هاردبویل خود «لیو آرچر» در یکی از پرتیراژترین رسانه‌های جهان نشست و علی‌رغم پیش‌بینی منتقدان ادبی و با وجود اینکه ابداً در حد و اندازه‌های چندلر و همت نبود، توانست به یکی از پرفرو‌ش‌ترین و پول‌سازترین نویسنده‌های کشور تبدیل شود. به‌دنبال روزنامه نیویورک‌تایمز، هالیوود با این نویسنده قرارداد بست و هفته‌نامه نیوزویک نیز عکس کارآگاه «لیو آرچر» را روی جلد مجله انداخت و میلیون‌ها نسخه از روی کتاب‌های مک‌دونالد به فروش رفت. دسیسه خبرنگاران با موفقیت روبه‌رو شد. رمان سیاه به جامعه ادبی جهان راه یافت و ریسکی که می‌توانست با یک رسوایی بزرگ روبه‌رو شود، ذائقه میلیون‌ها خواننده را تغییر داد.
ژانر هاردبویل و نوآر که تا این زمان نامشان به‌هم گره خورده بود، به‌تدریج کاملا از هم جدا شدند. نوآر به گونه‌ای از داستان تعلق گرفت که صرفا ماجرایی جنایی داشته و پلیس نقشی کاملاً فرعی و کم‌رنگ بازی می‌کرد. ضدقهرمانان رُل اصلی را به‌عهده داشتند و در اکثر داستان‌ها، نیمه تاریک جوامع مدرن روایت می‌شدند. هم‌اینک نویسندگانی مانند دنیس لیهان و مگان ابوت، هنوز به این گونه ادبی می‌پردازند. هرچند بعضی از منتقدین عقیده دارند گیلیان فلین، هم با رمان مشهور خود «دختر گمشده» به این ژانر تعلق دارد. بدون‌شک، امروز نیز ادبیات سیاه از ژانرهای موردعلاقه مردم جهان محسوب می‌شود و هنوز هم گناهکاران آزاد و بی‌پروا از روی صفحات کتاب بر روی پرده جادویی می‌لغزند.

نوشته  آقای مهرداد مراد
منبع

فیلم " آقای هولمز " به کارگردانی بیل کندون و با ایفای نقش یان مک کلن در نقش شرلوک هلمز حدود یک سال و نیم پیش اکران شد . این فیلم که بر اساس رمانی به نام " A Slight Trick of the Mind " (یک ترفند ریز ذهن ) ساخته شده ، شرلوک هلمز را در 93 سالگی به تصویر می کشد ؛ زمانی که در تلاش است ماجرای پرونده ای را به یاد بیاورد ...

نگاهی اجمالی به داستان فیلم :

شرلوک هلمز سالخورده به تازگی از سفری به ژاپن به خانه باز می گردد ، مدت هاست که بازنشسته شده و حال در خانه ای به دور از خیابان های پر رفت و آمد لندن و آمد و شد موکلان در خارج شهر زندگی می کند ، همراه با زنبور هایش ، خانمی خانه دار و پسر او . او در تلاش برای به یادآوردن جزئیات پرونده ای است که فراموش کرده است و در طی تلاش برای به یادآوردن جزئیات ، داستان در سه زمان موازی نقل می شود : زمان حال ، زمان طول سفر ژاپن و زمانی که ماجرای پرونده ، آخرین پرونده ی شرلوک هلمز ، اتفاق می افتد .

چرا باید این فیلم را ببینیم ؟

به جرئت می گویم که این فیلم فراتر از تصورات من عمل کرد و اگر شرلوک هلمز حقیقت داشت و چنین سالخورده می شد ، شخصیتی که یان مک کلن به آن جان بخشیده چندان دور از انتظار نبود . اگر می خواهید یک فیلم عالی را از دست ندهید ، پیشنهاد می کنم یک ساعت و چهل دقیقه ی خود را با تماشای این فیلم سینمایی سپری کنید . داستان فیلم عالی ، بازی بازیگران خیلی خوب و موسیقی متن شنیدنی است . احساسی که این فیلم به کسانی که شرلوک هلمز را پیش از این می شناختند می دهد ، باعث می شود لبخندی تلخ بزنند . این فیلم برای من جبران آن قسمت هرگز ساخته نشده ی پایانی شرلوک هلمز با بازی جرمی برت بود .

تیم بازیگری :

تیم بازیگری این فیلم حقیقتا قوی است . همانطور که اشاره کردیم ، یان مک کلن ، بازیگری که لیست افتخارات بلند بالایی دارد ( از جمله دو بار نامزدی برای دریافت جایزه ی اسکار و برد یک جایزه ی گلدن گلوب ) در نقش شرلوک هلمز ایفای نقش می کند . در کنار یان مک کلن ، لارا لینی بازی می کند که او نیز سه نامزدی برای جایزه ی اسکار را در کارنامه دارد . هیروکی سانادا ی ژاپنی و میلو پارکر جوان هم دو بازیگر مهم دیگر هستند که میلو پارکر به خاطر بازی در نقش راجر مونرو در این فیلم ، نامزد دریافت دو جایزه شد . حیفم می آید به بازی هتی موراهان در نقش " آن " اشاره نکنم که مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد . یکی از چهره های آشنای دیگر هم حضور دارد ، اگرچه کوتاه ! اگر سریال " شرلوک " را دیده باشید دوباره راننده ی تاکسی قسمت اول ( تحقیقی به رنگ صورتی ) ، آقای فیل دیویس ، را ملاقات خواهید کرد .

در فیلم دیالوگ های زیبایی را شاهدیم . از آن جمله به چند مورد محبوب خودم اشاره می کنم . آنجا که راجر مادرش را با حرف هایش آزرده خاطر می کند و شرلوک هلمز از او می خواهد که پی مادرش برود و از او عذرخواهی کند و می گوید که اگر این کار را نکند ، در آینده پشیمان شده و حسرت خواهد خورد . راجر از او می پرسد که آیا تو هم حسرت می خوری ؟ و هلمز به تلخی می گوید خیلی زیاد .

 
کل گفت و گوی "آن" و شرلوک هلمز عالی بود و اصلا به دیالوگ هایش اشاره نمی کنم تا برای آنهایی که با وجود هشدار بالا تا اینجا آمده اند ، اندک لذتی را حین تماشای فیلم باقی بگذارم ! زیباترین دیالوگ را در رده ی بعد ، گفت و گویی انتخاب می کنم که بین شرلوک هلمز و راجر اتفاق می افتد . آنجا که راجر می پرسد : " آقای هلمز ، اگر شما بمیرید چه اتفاقی برای زنبور ها می افته ؟ " و آقای هلمز پاسخ می دهد : " از کجا بدونم ؟! انسان نمی تونه همه چیزو حل کنه " .

در این فیلم یک جا شرلوک هلمز می شکند . ناگهان جلوی چشمتان آن کارآگاه تیزهوش و قبراق قدیم را پیرمردی شکسته و عمیقا متاثر می بینید . آن جا که می گوید " نه ، من به راجر خیلی اهمیت می دهم " و این جاست که عمق احساس هلمز ، چیزی که کمتر جایی ممکن است این چنین بروز کند ، جلوه می کند و یکی از زیباترین صحنه های فیلم است .